Nieuw in Gent

Eerst en vooral: merci voor de reacties allemaal (via deze blog, Facebook, Twitter, …); ze doen deugd, echt wel!

Ondertussen zijn we een paar dagen verder en gaat het eigenlijk heel goed met Eveline. De last die ze had (zijnde de keelpijn) is sinds een viertal dagen over waardoor ze geen pijnstillers meer moet nemen. Niet dat de ‘ziekte’ weg is, maar zonder extra overlast is het uiteraard aangenamer om er mee om te moeten gaan.

Bijkomend goed nieuws is dat de vroedvrouw bepaalde zaken aangaande cortisone opgezocht heeft en dat blijkt dat het wel combineerbaar zou zijn met borstvoeding geven: slechts 1 procent zou via de melk naar de baby gaan, waarna er slechts 1 procent (van die 1 procent) effectief in hem zou geraken. Uiteraard hangt alles af van de dosis cortisone, maar op het eerste zicht zou Eveline toch borstvoeding blijven kunnen geven.

Indien bovenstaande niet mogelijk zou zijn kan er mogelijks nog een andere oplossing op gevonden worden maar enkel indien de halfwaardetijden (de tijd waarin de hoeveelheid stof tot de helft gereduceerd wordt, bekend van de C-14 datering methode en toepasbaar op alle stoffen) goed zijn. Indien die goed zit zou er een scenario waar er een deel van de afgekolfde melk weggegoten moet worden tot stand kunnen komen.

Halfwaardetijden grafiek
(let niet op het woord Radioactiviteit, stond reeds op de illustratie)

Stel – *stel* – bvb. dat Eveline elke week een spuit moet krijgen en dat na 1 dag na toedienen ervan de hoeveelheid cortisone niet meer schadelijk voor Finn zou zijn, dan kan Eveline de melk gedurende één dag afkolven & weggieten en de andere dagen toch borstvoeding geven (die ene dag valt dan te overbruggen met eerder afgekolfde melk). Opnieuw: alles hangt af van de dosis en indien die te veel zou zijn de manier van toedienen, het aantal toedieningen, de halfwaardetijd, etc.

Verder is het onderzoek dat nu gepland was ingekort tot een nacht en een (voormid?)dag. Morgenavond (dinsdagavond) moet Eveline omstreeks 18u “binnen” en de dag erna mag ze weer naar huis. Omdat we onze Finn niet mee willen nemen naar het ziekenhuis (waarom hem een dag tussen de zieke mensen plaatsen als het ook anders kan?) heeft Eveline de voorbije dagen praktisch constant melk zitten afkolven zodanig dat ik hem met de fles kan voeden terwijl zij in het ziekenhuis ligt.

Normaal gezien hebben we genoeg melk op voorraad, maar alles zal afhangen van de eetlust van onze Finn … de laatste dagen is hij nog meer dan anders onverzadigbaar, we vermoeden z’n eerste groeispurt! Indien hij zo doordrinkt zal hij zeker de drie kilo passeren net na nieuwjaar me dunkt!

Sinds Eveline terug was uit het ziekenhuis na de bevalling van Finn had ze last van wat keelpijn. Na een dag besloten we – omdat het niet beterde – om bij de aptotheker iets te gaan halen; uiteraard niet te straf gezien dat invloed kan hebben op de borstvoeding. Een dag later bleek het toch niet zo goed te helpen en vermoedde Eveline dat het haar schildklier of zo was.

Dan maar een bezoek bij de dokter vastgelegd (via het web, dat kan tegenwoordig allemaal) voor de dag erna. Toen ze terugkwam was het blijkbaar nog niet helemaal duidelijk: volgens de dokter was het niet haar schildklier noch haar keel maar “iets anders”. Een bezoek bij de radioloog zou meer duidelijkheid brengen.

Gisteren ging ze dan maar om foto’s en kwam het resultaat bij haar huisarts binnen waarop die dat naar ons doorbelde: takayasu arteritis aldus de radioloog (doch nog niet 100% zeker)

Euh, say what?! Een Googlebon later blijkt dat toch iets vrij ernstig (ontsteking van de aderen als ik het goed begrijp) maar – mits de nodige medicatie – treatable is. Echter, de medicatie is prednisone (In non-House lingo: cortisone) samen met steroids waardoor het ganse borstvoedingsverhaal in het water valt en onze wolk van vreugde sinds de komst van Finn mooi uit elkaar spat.

Als kers op de taart moet Eveline nu maandag voor 3 dagen in het UZ binnen om een angio en een biopsie van een ader ter hoogte van de slaap uit te laten voeren om zo de diagnose definitief vast te stellen, waarop de behandeling van start kan gaan.

En zeggen dat het met iets banaal als keelpijn begon …

Finn Van Damme — ° 12/12/09 12:15 —2,550kg — 49cm

Nog iets meer dan een maand …

Update 2009/12/14: ‘t was dus niet “iets meer dan een maand”, onze jongen is te vroeg geland 🙂

De laatste tijd blog ik minder. Hoe dat komt is simpel: het clichématige “tijdsgebrek”, maar zeker ook Twitter (en bijgevolg Facebook gezien alles wat ik op Twitter plaats als Facebook status tevoorschijn komt) waar alles in the heat of the moment beschikbaar komt. In het begin had ik het niet voor de term microblogging zoals ze Twitter bestempel(d)en, maar ik moet nu echter vaststellen dat het er wel op neerkomt …

• Een interessante finding wordt al gauw via Twitter verspreid,
• YouTube filmpjes die ik leuk vind — en bijgevolg favorite op YouTube — komen automagisch op Facebook tevoorschijn,
• Foto’s die op Flickr geplaatst worden komen meteen ook op Facebook terecht,
• Informatie over Franske (of iets anders, maakt niet uit) wordt op het moment zelf getweet waardoor een blogpost (die veel lijviger zou zijn) uit blijft,
• etc.

~

Vorige week was het opnieuw tranceFUSION, een mega event (7000 bezoekers) dat we met onze scoutsgroep organiseren. Gezien ik de voorbije twee jaar niet zo veel in Deinze meer vertoefde (maar daar komt binnenkort verandering in — verhuizen en zo) was het lang geleden dat ik sommige mensen in den lijve gezien had.

“Eeej, Bramus! lang geleden … oewist?”
— “Goed goed … ‘k weet niet of ge’t weet maar in januari …”
“Ja, worde gij papa hé!”
— “Euh?”
“Facebook hé man!

Gepakt op m’n eigen terrein … het doet een mens nadenken. Nu, ik zit geenszins te twijfelen of ik al dan niet te veel informatie te grabbel gooi —ikzelf heb er geen probleem mee, een mens mag gerust weten wat m’n doen en laten is. Op zo’n moment begin ik echter na te denken over het feit dat hoewel ik minder blog, ik meer informatie de wijde wereld instuur. Finaal gezien komt het dilemma “nu direct tweeten” of “later eens over bloggen” naar boven borrelen: Hou ik iets voor later om m’n blog nog actief te houden of richt ik me meer op het directe gebeuren à la Twitter/Facebook?

~

Woensdag waren we bij de gynaecoloog op maandelijkse controle, maar dat vertelde Twitter u al. Wat echter niet op Twitter kwam is feit dat Franske ondertussen 1200 grammen weegt en we voor de eerste maal het gezicht van hem gezien hebben! Onder het motto “pics or it didn’t happen” een foto:

Zij die het niet goed zien, hier een versie met wat extra markeringen bij …

Inderdaad, Franske is aan het “duimen” in de buik! How cool is that?! Verder hebben we ook nog Franske zijn neus gezien … en die heeft hij blijkbaar van de mama in spé meegekregen. *knorknor*

Ach, nog twee maanden en dan is ie er al, ons Franske!

Het ging iets té vlot naar mijn goesting de voorbije weken. De eerste verhuis van uit Gent tot bij Eveline haar ouders verliep zonder problemen, onze tweede verhuis werd met een maand vervroegd, in de bank en op het stadhuis konden we alles op nog geen half uurtje regelen, de Telenet installateur konden we zonder morren vroeger laten komen, Xavier zijn camionette is vrij op onze geplande verhuisdag nu zondag, volk om mee te helpen verhuizen bood zich spontaan aan, … ja hoor, het ging vlotjes!

Tot vandaag … vandaag … laten we het zo stellen: today we ran out of luck.

Bon, even terugspoelen: Een goed uur geleden hadden we een afspraak op KPL76 om onze sleutels in ontvangst te nemen. Die afspraak werd vastgelegd door het immokantoor tussen de eigenaars en ons. De datum van afspraak werd bepaald op informatie die de eigenares van de huidige huurders gekregen heeft, gezien je de sleutels niet kan doorgeven indien de huidige bewoners er nog wonen. Rekenkundig niet zo moeilijk allemaal: je start bij datum X (viz. wanneer de huidige bewoners weg zijn) en alles na X is goed. Enige voorwaarde is uiteraard dat X juist is … en daar wringt nu net het schoentje.

Een kwartier voor onze afspraak – terwijl we zelf onderweg waren naar het huis – krijg ik telefoon van het immokantoor: Blijkbaar heeft de eigenares de datum die de huidige bewoners van KPl76 verkeerd gehoord (verstaanbaar gezien ze niet meer van de jongste is) waarop uiteraard alles … tjah, ik moet er geen tekeninkje bij maken zeker? Of net wel?

GRRRRR!

Nu, ondertussen zijn we reeds wat afgekoeld en hebben we ook nog een nieuwe datum gehoord: op 28 oktober zijn de huidige bewoners weg. Nóg minstens vier weken. Het zullen zware weken worden, zeker voor zo’n “ongeduldigaards” zoals wij.

Heugelijk nieuws van de immomadam deze voormiddag: de eigenares van het huurhuis dat we op oog hadden heeft ons als nieuwe huurders gekozen! Deze week nog worden de puntjes op de i gezet (huurwaarborg en dergelijke) en vanaf 1 november kunnen we er in; I.am.excited!

Het huis dat we zullen huren is een rijhuis in de Karel Picquélaan te Deinze. Het huis is énorm ruim (de badkamer alleen al is 21m2!), goed gelegen (net nog in het centrum van Deinze, en aan de baan richting het werk te Gent), voorzien van een rustige tuin met veranda, een garage met aanpalend waskot, een ruime ingerichte keuken, drie (slaap)kamers, etc. Heb ik al gezegd dat het ruim is?

“Ons” huis, zoals het op de immosite stond (klik voor grote versie)

Goed gek trouwens wat men tegenwoordig moet doen om een huis te vinden: zoeken, zoeken, en nog eens zoeken. Eens je iets gevonden hebt wat je aanstaat moet je een kandidaatfiche invullen die dan aan de eigenaar doorgegeven wordt. Die eigenaar kiest dan — in ware lottostijl? — een winnaar uit alle kandidaten … een mens moet al veel geluk hebben om iets te vinden.

Nu, ik wil graag geloven dat ons Franske er voor iets tussen zat: in het vakje kinderen had ik “0 -> 1 op komst in januari” ingevuld, kwestie van een gevoelige snaar bij de eigenares te raken. Het vakje motivatie was — met zinnen zoals “een veilig en rustig plaatsje voor ons kindje” — een nog meer rechtstreekse aanval op het emotionele en waarschijnlijk de doorslaggevende factor. Ja hoor, dit verhaal zal — net zoals dat verhaal over het feit dat m’n vader Herwin ipv Erwin heet omdat m’n wijlen pépé bij de aangifte een druppel te veel op had — nog lang in de familie meegaan.

Bon, ik wijk af. Op 1 november is het dus zover. De aandachtige lezer zal opmerken dat m’n huidig huurcontract op 30 september vervalt, waardoor er een kloof van precies één maand ontstaat in m’n huurderstatus. Een oplossing werd reeds uitgedotkerd: in de tussentijd zal ik bij Eveline (en haar ouders) thuis intrekken … iets wat eigenlijk niet zo’n grote aanpassing zal vergen gezien ik tegenwoordig 3 dagen op 7 daar vertoef.

Nee, zover zal het niet komen

Dit zal tot gevolg hebben dat ik zowaar twee maal zal moeten verhuizen, maar dat zal goed meevallen gezien na de eerste verhuis niet alles uitgepakt hoeft te worden. Echt storen doet dat me trouwens niet, want het wordt er alleen maar beter op. Ach, dat het maar snel oktober/november is, want ik moet me énorm zwaar inhouden om niet nu reeds m’n boeltje in te pakken (om een idee te geven: in een vlaag van enthousiasme heb ik er voor gezorgd dat m’n zetel er reeds gedemonteerd bij staat)!

O ja, bij deze ook nog een dank aan iedereen voor de fijne reacties via Facebook & Twitter! Thank you lads & lassies!

Vandaag voor de derde maal bij de gynaecoloog op bezoek gegaan en nieuwe foto’s van “Franske” — tijdelijke koosnaam, kwestie van niet over “het” te moeten babbelen — laten trekken. Digitale sletten zoals we zijn hebben we dan maar meteen ook een filmpje van dat alles gemaakt.

Ondertussen 19 weken ver stelt Franske het goed: 20 cm groot, 285gram zwaar, vol energie en voor zover we konden zien zat alles op z’n plaats. Hoewel nog niet 100% zeker vermoedt de gynaecologe dat het effectief een “Franske” — en geen “Françoiseke” — zal zijn … volgende maand weten we het met zekerheid.

30/06/09, 62.1mm, 12w4d

Kwestie van een voorgaand bericht, in z’n context te plaatsen.

(Dit is een geprogrammeerde post, wij zitten nog steeds op het vliegtuig naar Australië)

Op het einde van het studietraject dat onze studenten afleggen is er een vier maand durende stage gepland, met een stageboek en presentatie als tastbaar eindresultaat. Waar de meesten nog hun slag in de presentatie kunnen slaan door “wat op hun taal te letten“, gaat – taalkundig, niet inhoudsmatig – meer dan driekwart op z’n bek in het geschreven stuk (viz. het stageboek).

Zinnen die geen zinnen zijn, onderwerpen en/of lijdende voorwerpen die plots ontbreken, het door elkaar gebruiken van de tegenwoordige en verleden tijd … in één zin, het neerschrijven van spreektaal (op een blog kan dit uiteraard, maar in een technisch rapport?!), het gebruik van énorm korte zinnen al dan niet in combinatie met het schrijven in een ware “liefste dagboek”-stijl, … en dan heb ik het nog niet eens over dt fouten gehad (een handvol per pagina vormt geen uitzondering!)

Bij navraag bij m’n collega’s blijkt dat de studenten die ik begeleidde niet de enige zijn; zowaar bij elke docent doet deze situatie zich voor. Wat hen vooral opvalt is dat het verschil in “schrijfkunde” tussen de voorbije jaren en het huidige afstudeerjaar markant is.

Op zo’n momenten begin ik me uiteraard vragen te stellen over de opleiding van onze studenten: Hoe komt dat zij hun moedertaal onkundig zijn? Is dit enkel binnenin onze richting, of is – ruimer gezien – de kwaliteit van het vak Nederlands in het humaniora erop achteruit gegaan?

Uiteraard is er het alomtegenwoordige gebruik van chat- en smstaal wat hier zeker een rol in speelt. Echter geloof ik niet dat die dé grote boosdoener is want geef toe, dit kan toch niet zomaar van de ene op de andere dag (in dit geval jaar)? Er zou dan toch eerder een geleidelijke overgang waargenomen moeten worden, niet?

Dat onze taal in dergelijke richting devolueert doet me even stilstaan (én bloggen), … en ik ben blijkbaar niet de enige.